Filmovi na temu samostalnosti osoba sa invaliditetom, posla kojima se bave i značaja personalne asistencije, prikazani su u četvrtak 22. septembra na prvom filmskom takmičarskom danu 14. Međunarodnog filmskog festivala Uhvati sa mnom ovaj dan/Uhvati film u Kulturnom centru Novog Sada, u organizaciji KAO Parnas.

Imali smo priliku da pogledamo čak 9 filmova iz 8 različitih zemalja.

Prvi koji se prikazivao bio je indijski film Više vrednosti, sedam minuta trajanja, koji pokazuje nesebičnost davanja, čak i od onih koji imaju najmanje da ponude.

Sledeća dva filma bila su iz Irana. Prvi, Ispomoć, trajao je pet minuta i nije ostavio prevelik utisak na publiku, dok je naredni film Maca i ja, od deset minuta, ostavio snažne utiske. Publika je nakon projekcije komentarisala da je film mogao da postane stereotipan, ali je ipak prikazao dobrotu i staranje o drugim bićima. Maca i ja zapravo predstavlja nastavak prethodnog filma Ribica i ja koji se na Festivalu našao pre dve godine.

Naredni film bio je slovenački Šta radimo, veseo, dokumentarni film, koji je u devet minuta predstavio priču o zapošljavanju jednog momka sa Daunovim sindromom.

Crnogorski film Zaista živjeti, od 22 minuta, bio je sledeći. Tema ovog filma je osamostaljivanje, oko čega se i vodila diskusija nakon projekcija, budući da su festivalski gosti bili Goran Macanović, glavni akter filma i Marina Vujačić, iz Udruženja mladih sa hendikepom Crne Gore, koje je realizovalo ovaj film.

Naredni film nosi naziv Špaga. Ovo delo iz Bosne i Hercegovine, iako osam minuta dugačko, uspelo je da prikaže socijalni problem društva, snalažljivost među građanima i pomoć koju osobe sa invaliditetom pružaju međusobno.

Sledeći film bio je Dan bau uspavanka, austalijanski dokumentarni film, koji na dirljiv način govori o jednoj vijetnamskoj porodici. Jedno od dece sa invaliditetom u porodici jeste obdareni muzičar koji voli da svira majčine uspavanke na svom vijetnamskom monokordu.

Zatim se prikazao ruski film Ispod mora, od 23 minuta. Žiri ga je opisao kao veoma estetski i filmski fino urađen igrani film, koji dobrom pričom i dovođenjem u kontekst i druge umetnosti, poput muzike i književnosti, prikazuje razne mogućnosti uma, kao što je sinestezija.

Poslednji film za ovo veče bio je simpatičani Beto – svako u svom krevetu. On je, koristeći stop animaciju, na veoma šaljiv i duhovit način prikazao jedno tipično veče u porodici sa dečakom koji ima Daunov sindrom, čime je poručio kako deca zapravo uvek zadaju roditeljima iste izazove.

Neki od filmova su najviše izazvali emocije, dok se kod drugih mogao istaći i estetski doživaljaj. Neki su imali dobru priču, ali svi su poslali odličnu poruku: da menjamo perspektivu o osobama sa invaliditetom.

Katarina Cimbaljević, volonterka Festivala

obraćanja publici i diskusije na znakovni jezik prevodila Ivana Marković